മരണമേ വരേണമേ...

സിൽ‌വിയാ പ്ലാത്തിന്റെ മകൻ മരിച്ചെന്ന വാർത്ത അറിഞ്ഞപ്പോഴാണ്. അവരുടെ ഭർത്താവും കവിയും, ബാലസാഹിത്യകാരനുമായ Ted Hughesന്റെ ഫാമിലി ട്രീ ഒന്നെടുത്ത് നൊക്കാമെന്നു വെച്ചത്.

ബെസ്റ്റ് കണ്ണാ ബെസ്റ്റ് !

എന്ന് പറയാൻ തൊന്നിപ്പോയി.

മരിച്ചവർ
------------

ആദ്യ ഭാര്യ Sylvia Plath:
മക്കളെയെല്ലാം നനഞ്ഞതുണികൊണ്ട് പുതപ്പിച്ച് മുറി പൂട്ടിയശേഷം അടുക്കളയിൽ ചെന്ന് കത്തുന്ന ഗ്യാസ് ഓവണിൽ തലവെച്ചു മരിച്ചു.
- February 11, 1963

രണ്ടാം ഭാര്യ Assia Wevill :
അടുക്കളയിലെ ഗ്യാസ് സ്റ്റൌ തുറന്നിട്ട ശേഷം വിസ്ക്കിയിൽ സ്ലീപ്പിംഗ് പിൽ‌സ് ചേർത്ത് കുടിച്ചുകൊണ്ട് നാലുവയസുകാരി മകളോടൊപ്പം ചേർന്നുകിടന്ന് തീപ്പെട്ടു മരിച്ചു.
- March 23, 1969

മകൾ Shura :
അമ്മയുടെ(Assia Wevil) ആത്മഹത്യാശ്രമത്തിനിടെ കൊല്ലപ്പെട്ടു.
- March 23, 1969


മകൻ Nicholas Hughes :
സിൽ‌വിയാ പ്ലാത്തിലുള്ള മകൻ. ഡിപ്രഷൻ മൂത്ത് നാല്പത്തേഴാം വയസിൽ അലാസ്കയിലെ വീട്ടിൽ വെച്ച് തൂങ്ങി മരിച്ചു.
-March 16, 2009


ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവർ
------------------------
മൂന്നാം ഭാര്യ Carol Orchard , സിൽ‌വിയയിലുള്ള മകൾ Frieda Hughes


Ted Hughes എന്തായാലും ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയായിരുന്നില്ല; ഹാർട്ട് അറ്റാക്കായിരുന്നു മരണ കാരണം.
-October 28, 1998


കവിതാ ശകലങ്ങൾ

Ted Hughes
-----------------------------------------
Something tries to save itself-searches
For defenses-but words evade
Like flies with their own notions
Old age slowly gets dressed
Heavily dosed with death's night
Sits on the bed's edge
Pulls its pieces together
Loosely tucks in its shirt


Sylvia Plath
---------------------------------------------------------
In Brueghel's panorama of smoke and slaughter
Two people only are blind to the carrion army:
He, afloat in the sea of her blue satin
Skirts, sings in the direction
Of her bare shoulder, while she bends,
Finger a leaflet of music, over him,
Both of them deaf to the fiddle in the hands
Of the death's-head shadowing their song.
These Flemish lovers flourish;not for long.
Yet desolation, stalled in paint, spares the little country
Foolish, delicate, in the lower right hand corner


Nicholas Hughes
-----------------------------------
Your son's eyes.... would become
So perfectly your eyes,
Became wet jewels
The hardest substance of the purest pain
As I fed him in his high white chair
. . . . . .
O love, how did you get here?
O embryo..
In you, ruby.
The pain
You wake to is not yours.